Dini Sohbetler

1. Afetlere Karşı Bilinçli Olmalıyız
2. 
   Allah (c.c.) ile Kul Arasındaki Bağ
3. Batıl İnanç ve Hurafeler
4. Cami ve Hayat
   
5. Din Samimiyettir
6. Kudüs İslâm Yurdudur
7. Peygamberimizin (s.a.v.) Dilinden Dualar
8. Muharrem Ayı ve Aşure Günü
9. Teknoloji Bağımlılığı ve Sosyal Medya Ahlakı
10. Musibetler Karşısında Müminin Tavrı
11. Sorumluluk Sahibi Bir Baba Olabilmek
12. Rabbin İçin Kurban Kes
13. Tevazu İnsanı Yüceltir
14. Her Can Dokunulmazdır
15. İnsan, İman ve Hayat
16. Dünyevileşmek, Geçici Olana Gönül Vermek
17. Tefekkür ile Bir Ömür Geçirmek
18. Faizin Toplumsal Zararları
19. Allah'a (c.c.) Yakın Olma Çabamız: Namaz
20. Kul ve Kamu Hakkı
21. Beden Mahremiyeti ve Tesettür
22. Cuma Namazı ve Adabı
23. Neslin Korunması: Erdemli Bir Nesil, Huzurlu Bir Gelecek
24. Mukaddes Bir Yolculuk: Hac
25. Camiler Çocuk Dolsun, Ahlakı Kur'an Olsun
26. Aile Olmak, Aile Kalmak
27. Kadir Gecesi Kur'an ile Şereflenen Gece
28. Kardeşliğimiz Zekat ve Fıtır Sadakası ile Bereketlensin
29. Peygamberimizin (s.a.v.) Tarifiyle Hayırlı Müslüman
30. Beraat Gecesi
31. Miraç Gecesi
32. Müslüman: Hayırlı Komşudur
33. Kur'an ve Sünnet Bir Bütündür
34. Bereket Mevsimi: Üç Aylar
35. İslam Ahlakının Özü Hayadır
36. Tedbir Müminden Takdir Allah'tan
37. Allah Temizdir, Temiz Olanı Sever
38. Yaşlılara Hürmet, Ömrümüze Bereket

Yaşlılara Hürmet, Ömrümüze Bereket

Mekke’nin fethedildiği gündü. Hasret bitmiş, Sevgili Peygamberimiz (s.a.s) ve güzide ashabı yıllar önce zorla çıkarıldıkları yurtlarına dönmüşlerdi. Müminler sevinçle birbirine sarılıyor, böyle bir günü lütfettiği için Allah’a şükrediyorlardı. Resûl-i Ekrem’in hicret arkadaşı, sâdık dostu Hz. Ebûbekir ise şehre girer girmez doğruca babasının yanına gitmişti. İslam’ı kabul etmesini çok arzu ettiği babasını alıp Resûlüllah’ın huzuruna getirdi. Allah Resûlü, yaşlılıktan saçı sakalı ağarmış, gözleri görmeyen Ebû Kuhâfe’yi  karşısında görünce her zamanki mütevazı, zarif ve hürmetkâr hali ile şöyle buyurdu: “Bu ihtiyarı evinde bıraksaydın da biz ona gitseydik olmaz mıydı?”[1]

Hayat, mevsimler gibidir. Baharı, yazı,  sonbaharı, kışı vardır. Hayatın her dönemi, ayrı özelliklere ve güzelliklere sahiptir. Kul olarak iyi işler yapmak, ibadet ve taat ile hayata anlam katmak için bu dönemlerin her biri birer fırsattır. İnsanı kemâle ulaştıran, olgun bir mümin olmanın huzurunu yaşatan en kıymetli dönem ise yaşlılıktır. Yaşlılık, bedenin yorulduğu ancak ruhun tecrübeyle yoğrulduğu bir bilgelik dönemidir.

Yaşlılar, Allah’ın dualarına icabet ettiği, ihsan ve ikramına mazhar kıldığı kimselerdir. Milli ve manevi değerlerimizi, kültürümüzü yarınlara taşıyan, geçmişimizle geleceğimizi birbirine bağlayan en değerli köprülerimizdir. Onlar, yuvalarımızın dayanağı, bereket kaynağıdır. Ağarmış saçları, bükülmüş belleri toplumumuz için birer rahmet ve mağfiret vesilesidir. Sağlığının ve geçen yıllarının kıymetini bilen bir yaşlı, güzel bir insandır. Çünkü Sevgili Peygamberimiz, “İnsanların en hayırlısı kimdir?” sorusuna cevaben “Ömrü uzun, ameli güzel olandır”[2] buyurmuştur.

İnsanoğlu, ailesi ve çevresiyle sürekli irtibat hâlinde olmak, beşerî ilişkilerini sürdürmek ister.  Yaşlılık döneminde bu ihtiyaç ve bağlılık daha da artar.  Yaşlıları hayatın coşkusundan uzaklaştırmak, toplumdan dışlamak onları mutsuzluğa ve yalnızlığa sürükler. Halbuki saygı gören, hali hatırı sorulan, fikrine danışılan bir yaşlı, kendisini huzurlu ve güvende hisseder. Yalnızlığın ve terk edilmişliğin sebep olacağı sıkıntı ve bunalımlardan kurtulur.

Hayatta ilgi, sevgi ve desteğimizi en çok hak edenlerin başında anne babamız gelir. Resûlüllah (s.a.s),  “Rabbin rızası, anne babanın rızasına, öfkesi de anne babanın öfkesine bağlıdır”[3] buyurmuştur. Anne babamıza göstereceğimiz şefkat ve merhamet, onların huzurlu bir yuvaya en çok ihtiyaç duyduğu ihtiyarlık çağında ayrı bir önem  taşır. Ömürlerinin bu en hassas döneminde onların yanı başında olmak, ihtiyaçlarını karşılamak, hayır dualarını almak bize Allah’ın rızasını kazandıracak en önemli vesilelerdendir.

Bir evladın, yaşlı anne babasını kimsesiz ve sahipsiz bırakması ise büyük bir vefasızlıktır. Nitekim Allah Resûlü (s.a.s), yanında annesi ile babasından biri yahut her ikisi ihtiyarlayıp da onların hoşnutluğunu kazanamadığı için cennete giremeyen kişi hakkında “Burnu yerde sürtünsün” buyurarak böyle bir kimsenin nasipsizliğine işaret etmiştir.[4]  

Her yaşlıda kendi hayat serüvenimizi görmek, akıl sahibi olmanın bir gereğidir. Bugünün ihtiyarları dünün gençleri olduğu gibi, bugünün gençleri de yarının ihtiyarları olacaktır. Rabbimiz bu gerçeği Kur’ân-ı Kerim’de şöyle dile getirmektedir: “Allah, sizi güçsüz olarak yaratan, sonra güçsüzlüğün ardından bir güç veren, sonra gücün ardından bir güçsüzlük ve yaşlılık verendir. O dilediğini yaratır. O hakkıyla bilendir, kudret sahibi olandır.”[5]

O halde, küçükken bizi hayata hazırlayan yaşlılarımıza biz de bugün ihtimam gösterelim. Hayatlarını kolaylaştırmak ve tecrübelerinden faydalanmak için üzerimize düşen sorumlulukları yerine getirelim. Unutmayalım ki, yaşlılarımıza hürmet, ömrümüze bereket katacaktır. Peygamberimiz (s.a.s)’in şu hadis-i şerifiyle bitiriyorum: “Bir genç, ihtiyar bir kimseye yaşından dolayı hürmet ederse, Allah da ona yaşlılığında kendisine hürmet edecek birisini hazırlar.”[6]

[1] İbn Hanbel, VI, 350.

[2] Tirmizî, Zühd, 21.

[3] Tirmizî, Birr, 3.

[4] Müslim, Birr, 10.

[5] Rûm, 30/54.

[6] Tirmizî, Birr, 75.

Kaynak: http://www2.diyanet.gov.tr/dinhizmetlerigenelmudurlugu/sayfalar/hutbelerlistesi.aspx